(( کنار گور مادر ))            از : غروب           اسفند 84

بهار آمد ، دلم لبریز درد شد

شمیم زندگیم خاک لحد شد

برفتم روی گور سرد و تنها

تمام هستی ام ، اشک و حسد شد

نهادم سر بروی سنگ سردش

وجود من سراسر مهر و غم شد

چو تنها دیدمش بر زیر خاکی

دلم آشفته و حالی دگر شد

بگفتم مادرم ای همدم من

چگونه بعد تو روزها بسر شد

به درد و حسرت و غمباری دل

به تنهائی ، پریشانی ،هدر شد

بخوابیدم کنار گور مادر

زمین سرد برام گرمای تن شد

نفهمیدم چه ساعت ها گذشته

وجودش در وجودم مثل تن شد

بگفتم در کنارش از غمی دور

که چشماش از غم عشق تو تر شد

بدیدم دیده اش رفته به راهی

در آن ره سایه عشق تو رد شد

به دنبال نگاهش هرچه رفتم

نگاهش بر تو بود، تا صبحدم شد

زجا بر جستم و گفتم به مادر

که او رفت و خریدار دگر شد

بدیدم مادرم با چشم اشک بار

برویم دست کشید و تا سحر شد

برفت و من بدیدم رفتنش را

دلم سوخت ، پیکرم سوخت

مرا خاکی به سر شد ،

مرا دردی دگر شد ...........